, mijn nieuwe vriendin en tevens held 4 juni 2020
In het interview wat ik op youtube hierbij heb gezet praat ze wel veel in moeilijke taal. Soms snap ik het niet helemaal.
Wat snap ik wel:
Ik snap dat ze aan de muur of de grond vast zit.
Ik snap dat ze dat als sokkel of pedestoel gebruikt (dat doet Katerina Gosse natuurlijk ook)
Ik snap ook dat ze beelden maakt in verhouding met haar lichaam. Dat doe ik ook ik vind groot fijn omdat het dan in verhouding tot mijzelf overweldigend is. Dat maakt indruk en ik moet er dan mijn best voor doen om het te bewerken dat vind ik leuk.
Wat ik niet snap ik het stukje over theater, wat bedoelt ze met dat er veel theater in haar werk is.
Het werk vind ik heeeeel leuk. Om te beginnen vind ik het kleurgebruik heel goed. Deze kleuren zijn een uitlaatklep. Ik vind ook de combinatie heel goed. En haar liefde voor plastic deel ik heel erg.
Maar wat ik niet snap is de achteloosheid waar ze hel mee in elkaar ratst. Vinden anderen menen dit ook storend? Of wat vind ik daar dan storend aan?
Dat weet ik dus niet. Het lijkt een beetje achteloos, maar ik weet dat dat niet zo is.... nou ja je begrijpt
The Surface as a Place of Imagination: Artist Jessica Stockholder
•28 sep. 2017
mooie tittel van het filmpje
4 juni 2020
dit is wat ze bedoelt met The white cube
dat snap ik
4 juni 2020
dit is intressant wat ze hier zegt
de vergelijking met als je goed piano kan spelen dat je dan ook niet goed uit kanleggen wat er mis gaat
vind ik ook mooi dat je het soms niet goed uit kan leggen
04 juni 2020
5 juni 2020
Wat ze ook zegt in de youtube film en wat ik ook begrijp en misschien zelfs wil.
Is dat zevaak dingen maakt (onderdelen van de sculptuur) waar je op kan zitten zodat de mens of het lichaam onderdeel wordt van de sculptuur. Dat is leuk
En wat ze ook graag wilt is dat als ze in een ruimte komt dat ze dan de ramen en de deuren open doet en dat ze dan de scupltuur of het ding wil laten integren met de ruimte
het moet verweven zijn met de ruimte, dat is een goeje eh want dat deed ik ook met de zolder feedback
10 juni 2020
Ik heb er echt lang over gedaan om dit filmje helemaal te bekijken.
Elke keer spoelde ik hem terug en moest ik opnieuw luisteren naar wat ze zei.
Ik wilde heel graag alles begrijpen
dus ik het de ondertitieling in het engels aangezet en ben er ff helemaal voor gaan zitten
ik denk dat ik nu 80 procent begrijp
Jessica Stockholder. Youtube:
The Surface as a Place of Imagination
Wat waardeer ik en waarom?
Om te beginnen vind ik dit een hele leuke vrouw. Wel gek dat ze zo tuttig eruit ziet want ook haar werk vind ik dapper. Ben je als mens niet een plaatje van je werk? Maar tegelijk mag je ook gewoon jezelf zijn, dat is misschien wel gewoon het belangrijkst. Ze heeft een goed gevoel voor humor dat vind ik heel fijn.
Het werk ervaar ik als chaotisch, wat ik ook ben, dus heel herkenbaar is en wat ik leuk vind. Het is ook niet echt goed in elkaar gezet. Het hangt met tyraps en draadjes aan elkaar.
Dat vind ik leuk en grappig en dat maakt ’ het maken’ voor mij laagdrempelig. OOOh denk ik dan maar zo kan ik het ook.
Toch zit hier ook een soort ergernis. Als ik bijvoorbeeld naar het werk van Melle kijk dan kan ik er ook heel erg van genieten dat het werk stevig en goed in elkaar zit. Zo, denk ik dan, dat krijg met nog geen 6 paarden uit elkaar. Dat heb ik niet bij het werk van Jessica Stockholder en dat vind ik soms dus jammer.
Nu ik zelf sculpturen aan het maken ben merk ik hoe moeilijk het is om dingen aan elkaar te maken. Dingen worden snel te compact omdat ik ze dan te dicht op elkaar schroef. Die ruimte ertussen kan Jessica op een of andere manier wel goed waarborgen. Alleen ziet het er zo ‘huiselijk’ geknutseld uit.
Ze omschrijft in het filmpje op mijn site de noodzaak van een achter of ondergrond. Dit ervaar ik ook heel erg nu ik ruimtelijk werk maak. Vragen als: Hoe zet ik het vast? Kan dit hangen aan het plafond? Hoe belicht ik dit op de foto en komt het dan wel over?
Dat is trouwens zo wel een ding nu omdat mijn meest recente werk eigenlijk veel beter live overkomt dan op scherm. Je moet er om heen lopen en dat kan niet. Mijn vraag is dus ook, waar kan ik een ruimte vinden waar ik mijn werk kan laten zien? Waar is mijn white cube? Misschien kan ik mijn zolder wel als White cube gebruiken?
De noodzaak van ruimte bespreekt ze ook. Een heel mooi gegeven vind ik hoe ze omschrijft dat het menselijk lichaam een onderdeel uitmaakt van haar werk. Ze noemt haar werk op een gegeven ogenblik theatraal. Daar moest ik heel hard over nadenken maar na 3 keer te hebben teruggespoeld snapte ik toch wat ze bedoelde. Ik vind dit ook een geven waar ik iets mee kan.
Nu denk ik ook aan Christo en zijn Floting Pears. Dat werk is natuurlijk veel minder leuk zonder mensen erop. Mensen en de ruimte zijn essentieel. Dit is een inzicht wat ik nu pas heb en ik moet hier wat meer en langer over nadenken.
Eigenlijk is mijn conclusie van het kijken naar de lecture van Jessica Stockholder dat ik alles boeiend en interessant vind. Ik vind haar een hele slimme vrouw en en ik denk dat ik dit filmpje nog een aantal keer moet kijken zodat ik er elke keer nieuwe dingen uit kan halen.
Op het allerlaatste zegt ze dat het voor haar heel moeilijk was om woorden te vinden voor haar werk . Maar ik vind dat haar dat heel goed gelukt is. We love jessica en waar haalt ze toch deze woorden vandaan?